Ο ΛΕΩΝ ΤΗΣ ΧΑΙΡΩΝΕΙΑΣ

Βρίσκεται 13 χλμ. έξω από τη Λιβαδειά, στον παλιό εθνικό δρόμο προς τη Λαμία.

Το επιτύμβιο μνημείο στήθηκε, σύμφωνα και με τον Παυσανία, προς τιμή των Θηβαίων ιερολοχιτών που έπεσαν στη μάχη της Χαιρώνειας στις 2 Αυγούστου του 338 π.Χ., στην οποία αναδείχθηκαν νικητές οι Μακεδόνες. Όταν μετά τη νίκη του ο Φίλιππος Β’ επέτρεψε την ταφή των νεκρών, ο Λέων της Χαιρώνειας στήθηκε για να δείξει το σημείο ταφής τους. Πράγματι, ανασκαφές στο σημείο έφεραν στο φως τους σκελετούς 254 ανδρών και μέρος του οπλισμού τους, πιθανόν τους νεκρούς του Ιερού Λόχου. Από αυτούς, δύο είχαν αποτεφρωθεί και οι υπόλοιποι απλά ενταφιαστεί.

Είναι καθιστό στα πίσω πόδια σε ένα μαρμάρινο βάθρο και έχει ύψος 5,30 μέτρα (το βάθρο 3 μ.). Το στόμα του είναι μισάνοιχτο σαν να βγαίνει ο βρυχηθμός του και κοιτάζει περήφανα ελαφρώς δεξιά. Το όνομα του γλύπτη δε διασώζεται.

Το βάθρο όμως κάποτε κατέρρευσε και το άγαλμα έπεσε στο έδαφος και έσπασε. Το 1818 ο Άγγλος Crawford, έκανε μια πρόχειρη ανασκαφή και αποκάλυψε το κεφάλι και μερικά ακόμη τμήματα του αγάλματος. Ωστόσο κατάλαβε ότι το καλύτερο που είχε να κάνει ήταν να τα βάλει πάλι στο έδαφος αφού οι Τούρκοι είχαν άλλους σκοπούς...

Επίσης λέγεται ότι και ο Οδυσσέας Ανδρούτσος   που είχε αναλάβει το αρματολίκι της Λιβαδειάς για λογαριασμό του Αλή Πασά των Ιωαννίνων, οργάνωσε ένα πρόχειρο συνεργείο από ντόπιους χωρικούς, με τη βοήθεια των οποίων κατόρθωσε να φέρει στην επιφάνεια τα περισσότερα τμήματα του λέοντα. Την ίδια χρονιά ο Γάλλος περιηγητής και χαράκτης L. Dupré θα επισκεφθεί τη Χαιρώνεια και θα απεικονίσει για πρώτη φορά τα μέλη του αγάλματος.

Η οριστική αναστήλωση του μνημείου φέρεται να έγινε το 1902 - 1903. 

 πριν την αναστήλωση, τέλη 18ου αιώνα

 

 Μετά την αναστήλωση

1923

δυο πελαργοί στο κεφάλι του

καρτποστάλ εποχής

υδατογραφία του Skene James, 1838-1845.

...και από εδώ δείτε από κοντά (ζουμ) το μνημείο  ΚΛΙΚ

ΜΝΗΜΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΚΛΕΙΔΙΟΥ

Σαν σήμερα 29 Ιουλίου διεξήχθη η Μάχη του Κλειδιού μεταξύ της Βυζαντινής και της Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας. Η μάχη αποτέλεσε το αποκορύφωμα της 50χρονης διαμάχης μεταξύ του Σαμουήλ της Βουλγαρίας και του Βασιλείου του Βουλγαροκτόνου και έληξε με τη νίκη των Βυζαντινών.

Διεξήχθη στην περιοχή μεταξύ των οροσειρών της Κερκίνης και του Δυτικού Ορβήλου, κοντά στο χωριό Κλειδί (σήμερα στη Βουλγαρία) 

 

Σε ανάμνηση της μάχης ανεγέρθηκε το Μνημείο Βασιλείου Β’ (Μνημείο Μάχης του Κλειδιού), το οποίο βρίσκεται στο 14ο χλμ Σιδηροκάστρου-Προμαχώνα.

 

Στην κορυφή του μνημείου είναι τοποθετημένο το σύμβολο Βυζαντίου, ο δικέφαλος αετός, ενώ στη μαρμάρινη στήλη είναι χαραγμένο το επίγραμμα:

"ΒΑΣΙΛΕΙΩ ΤΩ ΒΥΖΑΝΤΙΝΩ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙ ΜΝΗΜΟΝΕΣ ΔΕΙΝΩΝ ΑΕΘΛΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΗΣ ΤΟΔΕ ΛΑΪΝΟΝ ΕΠΙΓΟΝΟΙ ΣΤΗΣΑΝ ΔΟΞΗΣ ΑΪΔΙΟΝ"

Μνημείο όμως αφιερωμένο στον Σαμουήλ και στα θύματα της μάχης έχει δημιουργηθεί και στη Βουλγαρία 

Εδώ πρέπει  να αναφερθεί και η αποτρόπαια πράξη του Βασιλείου Β΄ προς τους Βουλγάρους αιχμαλώτους: 

Χώρισε τους αιχμαλώτους σε ομάδες των 100 ανδρών, τυφλώνοντας τους 99 αιχμαλώτους σε κάθε ομάδα και αφήνοντας τον τελευταίο με ένα μάτι, για να οδηγεί τους υπολοίπους στην πατρίδα τους.

Για αυτή την πράξη, ο Βασίλειος πήρε και το επίθετο «Βουλγαροκτόνος». 

Στις 6 Οκτωβρίου 1014, ο Σαμουήλ πέθανε από καρδιακή ανεπάρκεια, όταν είδε τους τυφλούς του στρατιώτες...

Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ "ΒΟΥΤΗΧΤΗ"

Ο τάφος του δύτη ή του βουτηχτή είναι ένα εξαιρετικό δείγμα ελληνικής ζωγραφικής και αξιόλογο αρχαιολογικό μνημείο της κλασσικής περιόδου, που χτίστηκε γύρω στο 480 π.Χ. και βρίσκεται στο μουσείο της Ποσειδωνίας (Paestum).

Σήμερα, πιστεύεται ότι  με την κίνηση αυτή του δύτη και την κατάδυσή του στη θάλασσα, συμβολίζεται το πέρασμα από ετούτο τον κόσμο στον θάνατο, η οποία θεωρείται ότι είναι συμβολική, μια αναπαράσταση της στιγμής του θανάτου, όταν η ψυχή βουτάει από τη ζωή στη θάλασσα της αιωνιότητας.

Τον τάφο αποτελούσαν πέντε ασβεστολιθικές πλάκες ζωγραφισμένες στις εσωτερικές τους πλευρές χρησιμοποιώντας την τεχνική της νωπογραφίας. Οι πίνακες στους τέσσερις τοίχους απεικονίζουν σκηνές από ένα συμπόσιο, ενώ η πλάκα κάλυψης του τάφου παρουσιάζει τη διάσημη σκηνή που δίνει στον τάφο το όνομά του, δηλαδή έναν νεαρό άνδρα σε πορεία κατάδυσης.

Ο τάφος του δύτη, όμως, αν προσέξει κάποιος  προσεκτικά, έχει μερικές από τις ωραιότερες σκηνές της ελληνικής ομοφυλοφιλίας. (επίκαιρο και σήμερα μια που η σημερινή μέρα θεωρείται η Διεθνής Ημέρα Ομοφυλοφιλικής Υπερηφάνειας...)

Έτσι σε μια πλάκα βλέπουμε τον μεγαλύτερο άντρα να έχει γενειάδα και τον μικρότερο να κρατά μια λύρα, αλλά να χαϊδεύει ταυτόχρονα τον μεγαλύτερο άντρα στο στήθος. Στο κέντρο της σκηνής στο ανάκλιντρο, βρίσκονται άλλοι δύο άντρες, ο ένας να παρατηρεί  επιδοκιμαστικά την ομοφυλοφιλική σκηνή, ενώ ο άλλος παίζει το παιχνίδι του κότταβου, ένα άχαρο ελληνικό παιχνίδι που ήταν πολύ της μόδας και στο οποίο έριχναν τα κατακάθια του κρασιού τους από ένα ρηχό κύπελλο που έπιναν  ή από το στόμα τους σε έναν στόχο. Τελείως αριστερά, βρίσκεται άλλος ένας άντρας ο οποίος μάλλον ετοιμάζεται να παίξει το ίδιο ανόητο παιχνίδι. 

 

Αλλά και η σκηνή στην άλλη μακριά πλευρά του τάφου, είναι και πάλι ένα συμπόσιο με εμφανή την έννοια της ομοφυλοφιλίας. Στα δεξιά απεικονίζεται πάλι ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι. Ο νεότερος, χωρίς γένια, διασκεδάζει τον μεγαλύτερο  άντρα  με το μούσι, παίζοντας τον διπλό αυλό. Παρατηρώντας το ζευγάρι στο κέντρο της σκηνής, βλέπουμε ότι και οι δύο κρατούν κύπελλα, κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο στα μάτια με αγάπη. Ο άνθρωπος προς τα αριστερά έχει μια λύρα στο δεξί του χέρι και ένα αυγό στο αριστερό του χέρι, ένα πολύ γνωστό σύμβολο του σεξ εκείνες τις εποχές, ενώ για κάποιους άλλους ίσως είναι ένα αντικείμενο, μια πένα με την οποία πρόκειται να παίξει τη λύρα του.

Στις μικρές πλάκες βλέπουμε στη μια τη μικρή φιγούρα μιας γυναίκας, ντυμένη στα λευκά να παίζει τη φλογέρα, (η μόνη γυναίκα που απεικονίζεται στον τάφο). Στο κέντρο της εικόνας βρίσκεται ένας αθλητικός γυμνός άντρας, τον οποίο ακολουθεί ένας ηλικιωμένος άντρας που στηρίζεται σ’ ένα μπαστούνι.

Στην άλλη  πλάκα βρίσκεται η μορφή ενός νέου που φαίνεται να κρατά ένα φλιτζάνι με ποτό στο χέρι του, ενώ πίσω του βρίσκεται ένα μεγάλο δοχείο στο οποίο γινόταν η ανάμιξη του κρασιού με το νερό, γιατί ως γνωστόν οι αρχαίοι Έλληνες πάντα  έπιναν το κρασί τους αναμιγμένο με νερό και μόνο οι βάρβαροι το έπιναν σκέτο.

ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΕΙΟΥ ΤΟΥ ΑΙΜΙΛΙΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΣΤΟΥΣ ΔΕΛΦΟΥΣ.

  

Χάλκινος έφιππος Ρωμαίος (ίσως ο Αιμίλιος Παύλος) κατατροπώνει Μακεδόνα

Σαν σήμερα το 168 π.Χ. διεξάγεται η Μάχη της Πύδνας, που θέτει τέλος στον Γ’ Μακεδονικό Πόλεμο. 

Οι Ρωμαίοι, με αρχηγό τον Λούκιο Αιμίλιο Παύλο, νικούν και συλλαμβάνουν αιχμάλωτο τον βασιλιά της Μακεδονίας Περσέα. Έτσι, ανοίγει ο δρόμος για την κατάκτηση της Ελλάδας από τους Ρωμαίους.
Αυτή η μάχη αποτυπώθηκε σαν ιστορικό αλλά και συμβολικό γεγονός στην στήλη του Αιμίλου Παύλου και στήθηκε μπροστά στον ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς. Στις πλάκες της ζωφόρου (σώζονται στο μουσείο) εικονίζονται σκηνές της μάχης. 

Το άλογο χωρίς αναβάτη σηματοδοτεί την έναρξη της μάχης (ένα ρωμαϊκό άλογο μπήκε μέσα στον μακεδονικό στρατό και άρχισε η μάχη, αφού χρησμός που υπήρχε δίσταζε τους δυο στρατούς να ξεκινήσουν τη μάχη)

 

οι μακρόστενες ασπίδες και τα ξίφη ανήκουν στους Ρωμαίους ενώ οι στρογγυλές και οι σάρισες στους Μακεδόνες

Μάλιστα η στήλη του μνημείου είχε γίνει από τον ίδιο τον Περσέα για να τοποθετούσε επάνω της το επίχρυσο έφιππο άγαλμά του μετά την υποτιθέμενη νίκη του.

Στη βάση της στήλης υπάρχει επιγραφή που δείχνει την υπεροψία των Ρωμαίων έναντι των Μακεδόνων:  

Lucius Aemilius, Filius Lucii, imperator,

de rege Perse Macedonibusque cepet

O Λεύκιος Αιμίλιος, υιός του Λεύκιου, αυτοκράτωρ,

κατέλαβε (τη στήλη) από τον βαιλέα Περσέα και τους Μακεδόνες.

ΦΡΕΝΤΙ ΜΕΡΚΙΟΥΡΙ

21 χρόνια - σαν σήμερα - που "έφυγε" ο  μεγάλος frontman, μια σπουδαία φωνή, ένας ιδιαίτερος χαρακτήρας.

Όμως είναι γεγονός ότι παραμένει "ζωντανός", δίπλα μας, μέσα από τα τραγούδια του συγκροτήματός του, των Queen. 

 Το πραγματικό όνομα του Μέρκιουρι ήταν Φαρόκ Μπουλσάρα. Γεννημένος στην Ζανζιβάρη στις 5 Σεπτεμβρίου 1946 εγκαταστάθηκε αργότερα με την οικογένειά του στο Λονδίνο.

Το 1969, ο Μέρκιουρι κάνει… μεταγραφή στο συγκρότημα «Ibex», το οποίο μετονομάζεται σε Wreckage λίγους μήνες αργότερα ενώ το 1970 κάνει μερικές εμφανίσεις ως τραγουδιστής των «Sour Milk Sea». 

Μετά τη διάλυση των Smile, τον Απρίλιο του 1970, οι Μπράιαν Μέι, Ρότζερ Τέιλορ και Φρέντι Μέρκιουρι ιδρύουν τους «Queen», όνομα που εμπνέεται ο ίδιος ο Μέρκιουρι. Λίγο μετά από την ίδρυση του συγκροτήματος, κι ενόσω ο Φρέντι ακόμη χρησιμοποιεί το πραγματικό του επώνυμο, υιοθετεί το καλλιτεχνικό «Μέρκιουρι», το ρωμαϊκό αντίστοιχο του αγγελιοφόρου των θεών των αρχαίων Ελλήνων, Ερμή. Τον επόμενο χρόνο οι Queen αποκτούν το τελευταίο τους μέλος, τον μπασίστα Τζον Ντίκον.  

Το «Bohemian Rhapsody», από το δίσκο τους  «A night at the opera», ανακηρύσσεται σε «τραγούδι της χιλιετίας» από το το Guiness Book of Records ενώ για την προώθησή δημιουργείται το πρώτο στην ιστορία σκηνοθετημένο βίντεοκλιπ. Οι Queen πλέον βρίσκονται στην κορυφή του μουσικού στερεώματος  

Στις 23 Νοεμβρίου 1991, ο Φρέντι Μέρκιουρι ανακοινώνει σε δημοσιογράφους που κυριολεκτικά έχουν κατασκηνώσει έξω από το σπίτι του στο Λονδίνο, ότι πάσχει από AIDS

Μία ημέρα αργότερα, πεθαίνει. 

Η κληρονομιά που άφησε πίσω του έχει αξία ανεκτίμητη αλλά… the show must go on! 

Ας θυμηθούμε μερικές στιγμές του...

  ...και "γεύση" από το εκπληκτικό αφιέρωμα στον Freddie Mercurie από τους Queen, Elton John και Axl Rose

ΕΝΑΡΞΗ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

Την Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου ανοίγουν όπως πάντα τα σχολεία. 

Μια έναρξη σχολικής χρονιάς που θα είναι και αυτή γεμάτη ελπίδες, ότι κάτι καλύτερο θα συμβεί σε αυτόν τον ταλαίπωρο χώρο της Παιδείας και που δυστυχώς η πραγματικότητα θα είναι για μια ακόμα χρονιά οδυνηρή...περικοπές από παντού, διορισμοί ελάχιστοι, συνθήκες μάθησης οι ίδιες με την εποχή που πήγαινε και ο υπογράφων σχολείο (δεκαετία 70), αίθουσες διδακαλίας οποιασδήποτε μορφής μπορεί να φανταστεί κανείς (από αποθήκες μέχρι λυόμενα και kibo), ο τρόπος διδασκαλίας στο μεγαλύτερο ποσοστό ο ίδιος με τότε που πηγαίναμε εμείς σχολείο (θαρρείς ότι μόνο η Παιδεία έμεινε χωρίς εξέλιξη), οι μισθοί των εκπαιδευτικών, "μισθοί πείνας", ανάξιοι της σπουδαιότητας της εργασίας τους...και όμως θα βγουν πάλι οι "γνωστοί" στις βαρύγδουπες δηλώσεις τους και θα επαινούν το ύψιστο αγαθό του σχολείου και το μεγάλο λειτούργημα των εκπαιδευτικών.

Δείτε λίγο και το παρακάτω βίντεο...είναι από τη δεκαετία του 70 (από το οπτικό αρχείο της ΕΡΤ)...αλήθεια δεν είναι γνωστές αυτές οι δηλώσεις;

Είναι από τον αγιασμό και την τελετή θεμελίωσης των Δημοτικών Σχολείων στο χώρο του Σκοπευτηρίου της Καισαριανής και των Δημοτικών Σχολείων στην περιοχή του Βύρωνα, παρουσία του Υφυπουργού Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΚΑΡΑΠΙΠΕΡΗ. Διακρίνονται επίσης ο Υφυπουργός Προεδρίας της Κυβερνήσεως ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ και ο Νομάρχης Αττικής ΑΡΓΥΡΗΣ ΜΠΟΤΣΗΣ. Στην εκδήλωση μίλησαν ο Γενικός Διευθυντής του Οργανισμού Σχολικών Κτηρίων (πάει κι αυτός, κρίθηκε περιττός και καταργήθηκε πια) ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΑΓΩΝΗΣ και ο Υφυπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΚΑΡΑΠΙΠΕΡΗΣ. 

"ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΠΤΥΓΜΕΝΗ ΠΑΙΔΕΙΑ"

Ας δούμε και κάτι από την παλιά εκείνη εποχή. Θυμάστε κάτι από τα παρακάτω περιοδικά - βιβλία της εποχής;

 

 

Φωτογραφίες μιας άλλης εποχής

Υποστολή σημαίας σε Παιδόπολη τη δεκαετία του '50

παρέλαση 25η Μαρτίου στο Μέγαρο Γρεβενών

 

γυμναστικές επιδείξεις...

 

Να και η σχολική τάξη της εποχής μου (Ε δημοτικού - 1974-75)

...αλλά επειδή είμαστε ευτυχώς ή δυστυχώς στο 2012 εύχομαι κι εγώ καλή σχολική χρονιά για μαθητές, εκπαιδευτικούς και γονείς με το σύγχρονο παρακάτω βίντεο

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΗ ΣΕΛΗΝΗ

Σημαντική για την ανθρωπότητα η σημερινή ημέρα, αφού σαν σήμερα πριν 43 χρόνια ο άνθρωπος πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του στη σελήνη. Αυτό που έμοιαζε βγαλμένο μόνο μέσα από ταινίες επιστημονικής φαντασίας αλλά και βιβλία του Ιουλίου Βερν (άντε και επιστολές του Γ. Ξενόπουλου, για να παινέσουμε λίγο και τον τόπο μας) έγινε πραγματικότητα στις 20 Ιουλίου 1969 από τους Αμερικανούς αστροναύτες Νιλ Άρμστρονγκ και Έντουιν Μπαζ Όλντριν, δύο από τα μέλη της αμερικανικής διαστημικής αποστολής Απόλλων 11.

Υπάρχουν, βεβαίως, και αυτοί που αντιλέγουν, ισχυριζόμενοι ότι αποστολή ανθρώπου στη Σελήνη δεν έγινε ποτέ και ότι όλα ήταν μια καλοστημένη χολιγουντιανή παράσταση, προκειμένου να αναστηλωθεί το πεσμένο γόητρο της NASA, που είχε "χτυπηθεί" από τις διαστημικές επιτυχίες των Σοβιετικών. Οι θεωρίες αυτές βασίζονται σε κάποιες ενδείξεις, αλλά εξακολουθούν να παραμένουν σε επίπεδο συνωμοσιολογίας, είδος που ανθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Στις 16 Ιουλίου 1969 όλα ήταν έτοιμα για το μεγάλο κατόρθωμα.

Στο ακρωτήριο Κανάβεραλ της Φλώριδας είχε συγκεντρωθεί πάνω από 1.000.000 κόσμου για να παρακολουθήσει την εκτόξευση, ενώ σε 700.000.000 υπολογίζονται όσοι «καρφώθηκαν» μπροστά στους δέκτες των τηλεοράσεων.

Το πλήρωμα της διαστημικής αποστολής ήταν τριμελές και αποτελούνταν από τους αστροναύτες Νιλ Άρμστρονγκ (αρχηγός της αποστολής), Έντουιν «Μπαζ» Όλντριν (κυβερνήτης της σεληνακάτου) και Μάικλ Κόλινς (κυβερνήτης του διαστημοπλοίου). Και οι τρεις τους ήταν 39 ετών, έμπειροι πιλότοι μαχητικών αεροσκαφών και δοκιμασμένοι αστροναύτες.

 

Η εκτόξευση έγινε στις 17:32 ώρα Ελλάδας.

 

Όλα εξελίχθηκαν ομαλά, σύμφωνα με το πρόγραμμα, έως τις 20 Ιουλίου, όταν άρχισε το δυσκολότερο σκέλος της αποστολής. Η σεληνάκατος θα έπρεπε να αποκολληθεί από το διαστημόπλοιο και να πάρει πορεία προς τη Σελήνη και συγκεκριμένα προς τη Θάλασσα της Ηρεμίας, το μέρος που είχε επιλέξει η NASA για την προσσελήνωση. Η διαδικασία ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς και παραλίγο να καταλήξει σε τραγωδία. Κατά τη διάρκεια της πορείας της σεληνακάτου προς τη Σελήνη το αυτόματο σύστημα πλοήγησης υπέστη βλάβη και ο κυβερνήτης Άρμστρονγκ ανέλαβε να πιλοτάρει το σκάφος με το χειροκίνητο σύστημα. Κατόρθωσε να το προσσεληνώσει οριακά στις 22:17:30 ώρα Ελλάδας, έχοντας καύσιμα μόνο για 30 δευτερόλεπτα.

Λίγες ώρες αργότερα ήλθε η μεγάλη στιγμή. Ο Νιλ Άρμστρονγκ άνοιξε την πόρτα της σεληνακάτου στις 4:56 ώρα Ελλάδας της 21 Ιουλίου (9:56 της 20ης Ιουλίου ώρα Αμερικής), κατέβηκε τη μικρή σκάλα και πάτησε το πόδι του στη Σελήνη. «Ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα μεγάλο άλμα για την ανθρωπότητα» είπε στο Κέντρο Ελέγχου του Χιούστον.

 

 Ο Όλντριν τον ακολούθησε αναφωνώντας: «Υπέροχη… Υπέροχη Μοναξιά!». 

 

Πρώτο τους μέλημα ήταν να συνηθίσουν να περπατούν σαν τα καγκουρό, εξαιτίας της έλλειψης της βαρύτητας.

Στη συνέχεια και για τις επόμενες δυόμιση ώρες στρώθηκαν στη δουλειά: συνέλεξαν υλικό, τράβηξαν φωτογραφίες, κράτησαν σημειώσεις και εγκατέστησαν μηχανήματα για παρατηρήσεις. 

Τοποθέτησαν την αμερικανική σημαία και μια πλακέτα εκ μέρους όλης της ανθρωπότητας, που απεικόνιζε τα δύο ημισφαίρια και έγραφε: «Είμαστε άνθρωποι από τον Πλανήτη Γη, οι πρώτοι που πάτησαν το πόδι τους στη Σελήνη. Ήρθαμε με ειρηνικό σκοπό εκ μέρους όλης της ανθρωπότητας. Ιούλιος 1969 μ.Χ.».

 

 Οι 3 αστροναύτες στη συνέχεια επέστρεψαν στη Γη, φέρνοντας και υλικό μαζί τους για εξέταση.

Στις 18:50:35 ώρα Ελλάδος της 24ης Ιουλίου 1969 ο θαλαμίσκος προσθαλασσώθηκε 210 ναυτικά μίλια νότια της Ατόλης Τζόνσον στον Ειρηνικό Ωκεανό. Η πρώτη επίσκεψη του ανθρώπου στη Σελήνη είχε αίσιο τέλος. «Ήταν η πιο σημαντική εβδομάδα της παγκόσμιας ιστορίας από την εποχή της Δημιουργίας» δήλωσε συνεπαρμένος ο Πρόεδρος Νίξον.